To mój piąty ślub, dlatego zaczął się nietypowo. Od rozmowy bydgoskiej Strefie, gdzie tym razem, to ja oczekiwałam, że zostanę przekonana, aby podjąć się tego zlecenia.
Wiem – nietypowe. Natomiast poprzednie doświadczenia sprawiły, że ślub z oferty wycofałam. Ale o tym innym razem.

Ślub Emilki i Rafała sprawił, że na nowo zaczęłam wierzyć w magię tego sakramentu.
Spotkaliśmy się aż cztery razy. Konsultacja, sesja narzeczeńska, z której portrety wręczono rodzicom, następnie ślub i sesja plenerowa. To dość czasu, by zrodziła się relacja, dlatego do dzisiaj odbierając od Emilki telefon, mam wrażenie, że rozmawiam z długoletnią znajomą.

Nie ukrywam, że do dzisiaj czuję napięcie w żołądku na myśl o tym, że wszystko w moich rękach. W sumie ponad 12 godzin pracy, kilkaset zdjęć i nieustanne skupienie, by niczego nie przeoczyć.
Osobiście wspominam ten ślub, jako ten najpiękniejszy. Głównie przez ilość elementów tradycyjnych, które przenikała współczesność. Wspólne mieszkanie dopiero po ślubie. Przygotowania w osobnych pokojach, aby zachować przesąd o tym ile nieszczęścia przynieść może ujawienie sukni narzeczonemu przed wyjazdem do kościoła.